Στα μονοπάτια της Ρόδου,
οι θόρυβοι των βημάτων δεν ήταν οι ίδιοι.
Αντηχούσαν με τον χρόνο του μέλλοντος.
Ακόμη κι οι λαξευμένες πέτρες είχαν τον λόγο τους
να πουν μέσα στη σιωπή των ανθρώπων.
Ο ιππότης άγγιξε την παλαιά σκόνη
ως εάν τούτο το ίχνος ήταν ένα σημάδι.
Έπειτα έφερε το χέρι του στο στόμα
για να αναγνωρίσει εκείνη τη γεύση της πέτρας.
Οι πετράνθρωποι όφειλαν να περάσουν από εδώ
για ν’ ανακαλύψουν τα ίχνη και τα σημάδια.
Ήταν εκεί, οι μόνες γραφές
που είχαν διασχίσει τον χρόνο,
εις πείσμα της κυριαρχίας της βαρβαρότητας.
Ακόμη και αν τα ξίφη ήταν απόντα,
οι πέτρες θα μπορούσαν να μαρτυρούν.
Έτσι ο ιππότης χάραξε το μήνυμά του
στη χρωματική μάζα του εφήμερου.