Ακούγαμε τούτη τη σιωπηλή μουσική
δίχως ουδόλως να λογαριάζουμε
πως επρόκειτο για τη μνήμη μιας γενοκτονίας.

Δεν μας απέμενε τίποτ’ άλλο από κείνην
ως εάν υπήρξε η διαθήκη της
όχι του πλούτου μα της φτώχειας της.

Όλη της η σκέψη ήταν αφιερωμένη
στο μέλλον και στο σύμπλεγμα
για ν’ αγγίξει ακόμη καλύτερα την εποχή μας.

Ήξερε ήδη πως τίποτε δεν θ’ απέμενε
από κείνον τον καιρό τον δολοφονημένο από τη βαρβαρότητα
εξαιρουμένης της κρυμμένης ανθρωπιάς του.

Και προσπάθησε να μεταγράψει με όλα τα μέσα
τούτη την ανθρώπινη συλλογή του πολιτισμού της
μα και τις τελευταίες διαφυγούσες αναμνήσεις.

Η γη της κόκκινης ώχρας είχε χάρη σ’ αυτήν,
υπερβεί την ανθρώπινη ιδιότητά της
για να ζήσει πέρα από τον θάνατο των θυμάτων.