Ήμασταν πίσω
από τον κήπο ζεν
δίπλα από τις ξύλινες καρέκλες
λίγο μετά από το μουσείο
όπου μας περίμεναν τα αγάλματα
μιας άλλης εποχής,
έτσι ακούγαμε το χειμωνιάτικο πιάνο
που έψαχνε ανάμεσα στις νότες
τα κρυφά συναισθήματα
και τις κόκκινες αναμνήσεις
ενός θεάτρου που δεν ξεχάσαμε.