Πάνω στον ουρανό θυμάμαι
εκείνες τις παράξενες ερωτήσεις
που είχες στο στόμα σου
κάθε φορά που ήμασταν μαζί.
Τις μάζευες σαν τα βότσαλα
πάνω στη δική σου ακτή
απέναντι από τον ωκεανό του απλού.
Και μετά παίζαμε με τη μοιρασιά σου
σαν να μην υπήρχε θύελλα.
Ήμασταν σαν τον ηλίθιο
μόνοι μπροστά στην αλήθεια.
Γιατί άραγε να μην έχεις άλλες;