Χρειαζόταν μια γυναίκα.
ήταν ένα ζήτημα ανάγκης.
Τέτοια ήταν η σκέψη
του ανθρώπου του λόγου
απέναντι στο κάλεσμα της ζωγραφικής.
Το βλέμμα του είχε σταμπάρει
τη μαθηματική της νεότητα.
Την είχε περιεργαστεί
μέσα σε μια τάξη μισοάδεια.
Κι έπειτα με τον χρόνο,
άρχισε να την μελετάει
για ν’ αντιληφθεί τη μοναδικότητα
της ύπαρξής της και του έργου της.
Επανειλημμένα, την είχε φανταστεί
πάνω από τον ώμο της
κατά τη διάρκεια των ερευνών του
μα και δίπλα του,
σ’ εκείνες τις άδειες καρέκλες,
στο μάθημά του το τόσο ειδικό.
Έτσι όταν χρειαζόταν
να ζωγραφίσει μια γυναίκα
θυμήθηκε τον κόκκινο ήλιο
μα και τη σβούρα.
Αναζήτησε ζεστά χρώματα
πολύ πριν αδράξει
τα βενετσιάνικα κάρβουνα.
Κι οι ώχρες άγγιξαν
τρυφερά εκείνο το πρόσωπο
δίχως για όλ’ αυτά νά ’ναι
τόσο απαλός όσο τα χάδια του
καθώς χρειαζόταν η πούδρα
για ν’ απαλύνει εκείνες τις γραμμές
τις τόσο λεπτές και τόσο εύθραυστες.