Τόσα χρόνια, ρε Γιάννη,
δεν είπες τίποτα
για κείνον τον μπαγλαμά
ενώ ήξερες για τον κυρ Θάνο.
Ξέρω μπορεί να μην ήθελες
ν’ ακούσεις τις πονεμένες χορδές
όταν πήγαμε στο κουτούκι
με τον πίνακα του δάσκαλου.
Αλλά ποιος άλλος θα το έλεγε,
ποιος άλλος θα έκλαιγε
για τον πληγωμένο γέρο
που καθόταν δίπλα στη σόμπα.
Μη φοβάσαι όμως
δεν ξέχασα να βάλω
λουλούδια πάνω στον τάφο του.