Μες το βιβλίο των μυστικών
ένα φύλλο σφενδάμνου
εξακολουθούσε να ζει πυρρόχρουν
την εφήμερη αθανασία του.
Στο εξής αποτελούσε μέρος
ενός νέου δένδρου με φύλλα
εμποτισμένου στην ανθρωπιά
ενός συγγραφέα τού μέλλοντος.
Το φύλλο ένιωθε το μελάνι
μιας ιστορίας μόλις αρχινημένης
και περίμενε υπομονετικά
τη συνέχεια του θρύλου.