Δεν πρόκειται για ένα νεύμα
μα για ένα χαμόγελο μόνο
που σκάει ο Vincent προς τη θρησκευτικότητα.

«Αυτό που μένει με κάνει να χαμογελώ λιγάκι,
αυτό που μένει από τη θρησκευτική ζωγραφική
– από θρησκευτική άποψη.
όχι από την άποψη της ζωγραφικής.
Και οι βασικοί ιταλοί, ο Botticelli,
ας πούμε οι βασικοί φλαμανδοί, Van Eyck,
γερμανοί, Cranach, δεν είναι παρά μόνον παγανιστές
οι οποίοι δεν μ’ ενδιαφέρουν παρά μόνον για τον ίδιο λόγο
που κι οι Έλληνες, κι ο Velasquez
και τόσοι άλλοι νατουραλιστές.»

Αυτός ο διαχωρισμός του σώματος και της ψυχής
δεν είναι κατανοητός για τον Vincent
η συνείδησή του για τη ζωγραφική είναι θρησκευτική
και η θρησκευτικότητά του, ζωγραφική.
Όσο για το υπόλοιπο, είναι απλώς ζωγραφική
να γιατί δεν μπορεί να είναι
υπερασπιστής της τέχνης για την τέχνη.