«Το χρώμα εδώ είναι πραγματικά πολύ όμορφο.
Όταν το πράσινο είναι φρέσκο, είν’ ένα πράσινο πλούσιο
όπως το βλέπουμε σπάνια στον Βορρά,
ένα πράσινο κατευναστικό.
Όταν είναι καμένο, καλυμμένο από σκόνη,
δεν γίνεται άσχημο γι’ αυτό,
μα τότε το τοπίο παίρνει ρόδινους τόνους
όλων των αποχρώσεων: χρυσοπράσινο, χρυσοκίτρινο, χρυσοκόκκινο,
ή μπρούντζινο, ή χάλκινο, στο τέλος τέλος από το λεμονί στο θαμπό κίτρινο,
το κίτρινο, μιας θημωνιάς κοπανισμένου σπόρου, για παράδειγμα.»

Στη μαθήτευση του πράσινου της Provence
ο Vincent ήταν ένας δάσκαλος με παιδική ματιά.
Δεν ήταν ούτε κορεσμένος, ούτε καταπονημένος από την ομορφιά
μα κάθε μέρα ανακάλυπτε την ηδονή της.
Και προς τιμήν του,
δεν δίσταζε ποτέ να παραφορτώσει το καναβάτσο του
με κείνον τον σμαραγδί πράσινο στολισμό
επεξεργασμένο πάνω στο phtalo …
δίχως ουδόλως να χρειάζεται
να προσθέσει μια ουγκιά κάποιου άλλου χρώματος
είχε τόσο στενά αγγίξει
την ουσία της φύσης στον νότο
που σπάνια υποψιάζονταν οι κάτοικοί της.