«Είναι πάντοτε για μένα μια ευχαρίστηση
να είναι κάποιος παρών
καθώς εργάζομαι στην ύπαιθρο.
Συνυπολογίζοντας ότι βρισκόμαστε μέσα στα σιτάρια.
Ε καλά, μέσα σ’ ένα δίωρο,
πρέπει να έχουμε ζωγραφίσει το χωράφι με το σιτάρι,
και τον ουρανό από πάνω, στο βάθος,
και κείνος που παρευρίσκεται θα είναι πολύ προσεκτικός
στη συνέχεια όταν μιλά για την ατεχνία των ιμπρεσιονιστών
και την άσχημη τεχνοτροπία τους.»

Ο Vincent κατεβαίνει σ’ αυτή την εμπειρία σκέψης
που, ωστόσο, έζησε ο ίδιος
για να δικαιώσει μια τέχνη κατηγορούμενη από την κοινωνία.
Μόνο που ποιος άλλος θα τολμούσε αυτή την εμπειρία
καθώς κρυβόμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας
για να μην βλέπουμε τη δική μας βρωμιά.
Ο Vincent το μπορούσε γιατί δεν είχε βρώμικα χέρια.