«Μου φαίνεται πάντοτε, όλο και περισσότερο,
πως οι πίνακες που πρέπει να φτιάξω
ώστε η ζωγραφική τού σήμερα
να είναι τελείως αυτή
και να ανελίσσεται σ’ ένα ύψος εφάμιλλο των γαλήνιων κορυφών
που προσέγγιζαν οι έλληνες γλύπτες,
οι γερμανοί μουσικοί,
οι συγγραφείς του γαλλικού μυθιστορήματος,
υπερβαίνει τη δυνατότητα ενός απομονωμένου ατόμου,
θα είχαν λοιπόν δημιουργηθεί πιθανώς
από ομάδες ανθρώπων
συνενωμένων για να εκπληρώσουν μια κοινή ιδέα.»

Κάποια λόγια του ολλανδού δασκάλου
χάρη στη γνησιότητα και στην ορθότητά τους
μας κάνουν να διακρίνουμε την ουσία της τέχνης
ως συλλογική δημιουργία
στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχει καμία θλίψη στις σκέψεις αυτές
μόνον η οξεία συνείδηση
μίας ανάγκης δημιουργίας για τη ζωή
όχι μιας κοινωνίας τιποτένιας
μα για την ανθρωπότητα και τον χρόνο
που έπρεπε να συγκρουστούν με το μηδέν.