«Περπάτησα μια νύχτα
στην άκρη της θάλασσας στην έρημη ακρογιαλιά.
Δεν ήταν χαρούμενη, μα ούτε και θλιμμένη,
ήταν όμορφη.
Ο ουρανός μ’ ένα βαθύ μπλε ήταν διάστικτος
με σύννεφα ενός μπλε βαθύτερου
από το βασικό μπλε ενός έντονου του κοβαλτίου,
κι από την άλλη ενός μπλε φωτεινότερου,
όπως η μπλε λευκότης των γαλαξιών.»

Κάτω απ’ το βάρος αυτού του μπλε,
ο εργάτης του χρώματος,
δεν μπορούσε να μένει αδιάφορος.
Δεν αναζητούσε ούτε τη χαρμοσύνη, ούτε τη θλίψη
μόνον τη σκέψη προς την ομορφιά.
Υπήρχε λοιπόν μία συνέχεια
πέρα από τη δύση του ηλίου
του μοναχικού μικρού πρίγκιπα.
Κι ο Vincent δεν δίσταζε ούτε στιγμή
να βυθίζεται ψυχή τε και σώματι
παρά την κούραση, τη δουλειά
και την αντίδραση της αθλιότητας.