«Όταν ο καλός Père Corot έλεγε λίγες μέρες πριν το θάνατό του:
«Είδα απόψε στ’ όνειρό μου τοπία με ουρανούς κατακόκκινους»,
και καλά, δεν ήρθαν ουρανοί κόκκινοι, και κίτρινοι και πράσινοι
πάνω από την αγορά, στο ιμπρεσσιονιστικό τοπίο;
Ούτως ειπείν υπάρχουν πράγματα που τα νιώθουμε στο μέλλον,
κι έρχονται στην πραγματικότητα.»

Κι αν ξαναβρίσκεις λίγο-λίγο την υγεία σου
σ’ εκείνη την Arles του 1888,
ονειρεύεσαι ήδη το μέλλον.
Ξαναβρίσκεις έτσι τα σημάδια στο παρελθόν
που δικαιώνουν τις προαισθήσεις του μέλλοντος.
Εκείνο το παρόν που κατοικείς δεν είναι παρά μόνον μια πλάνη
ακόμη κι αν ο αδελφός σου ο Théo δεν θέλει να το καταλάβει.
Και, σαν ρίχνεις το βλέμμα σου
στα παλιούς, είναι για ν’ αντιληφθείς τους νέους.
Διάβαζες τους πεθαμένους όπως ο Leonardo da Vinci
κι έγραφες ήδη για τους αγέννητους.

«Εκείνη η «Esperance» του Puvis de Chavannes
είναι μια τέτοια πραγματικότητα.
Υπάρχει στο μέλλον μια τέχνη,
και πρέπει να είναι τόσο όμορφη,
και τόσο νέα,
όσο κι αληθινή αν στην παρούσα στιγμή της αφήσουμε τη νεότητά μας,
δεν μπορούμε παρά να κερδίσουμε σε γαλήνη.»

Ιδού η αλήθεια διαμηνυμένη,
ιδού το βάθος της σκέψης σου.
Αν ήξερες πιο νωρίς από τον αδελφό σου
την τέχνη του μέλλοντος, είν’ εξ αιτίας των μαρτυρίων σου.
Μόνον η προετοιμασία τού μέλλοντος για να τα δικαιώσει.
Είχες ήδη συνείδηση της αναγκαιότητας τούτης
διότι δεν σου απέμενε πια παρά μόνον η δημιουργία.
Δεν είχες κανέναν άλλον λόγο για να ζεις
και ν’ αντέχεις τη μιζέρια μιας κοινωνίας
ανίκανης ν’ αποδεχθεί την ιδιοφυία σου.
Κι αυτή τη φορά στο μέλλον
που έγινε δίοδος διαφυγής,
σου επέτρεψε να πραγματοποιήσεις αντικειμενικά
τη συνέχεια της ανθρωπότητας.
Ιδού η πηγή της νέας σου γαλήνης.