«Μια σιδερένια καφετιέρα εμαγιέ μπλε,
ένα φλυτζάνι μπλε ρουά και χρυσό,
ένα κανάτι γάλα με τετραγωνάκια μπλε απαλό και λευκό,
ένα φλυτζάνι λευκό με μπλε και πορτοκαλί σχέδια,
πάνω σ’ ένα πήλινο πιάτο κιτρινόγκριζο,
ένα κανάτι από μπαρμποτίνη με μπλε σμάλτο
με σχέδια κόκκινα, πράσινα, καφετιά,
στο τέλος δύο πορτοκάλια και τρία λεμόνια∙
το τραπέζι είναι σκεπασμένο με ένα πτυχωτό ύφασμα μπλε,
το φόντο είναι πορτοκαλο-πράσινο∙ άρα έξι διαφορετικά μπλε
και τέσσερα ή πέντε κίτρινα και πορτοκαλί.»

Εκεί που κάποιοι δεν βλέπουν παρά μόνον αντικείμενα
μετά βίας χρήσιμα μα δίχως ενδιαφέρον,
εσύ ανακάλυπτες αδιάκοπα τον πλούτο
των μπλε, των κίτρινων, των πορτοκαλί
ωσάν θέματα ενός άλλου κόσμου
δίχως καμία χρησιμότητα αν δεν είναι
για να μεταμορφώνουν την ύπαρξη σε ζωή
δίχως να ικανοποίηση από μια επιβίωση προφανή.
Ακόμη κι η μπαρμποτίνη έπαιρνε ένα νόημα καινούργιο
κάτω από το μετα-ιμπρεσσιονιστικό σου βλέμμα.
Διότι δεν ήταν πια μια λεπτομέρεια μα μια απόπειρα
για να επιχειρεί να ζει μέσα στον άργιλο.