«Έπειτα, μια θέα της Arles.
Από την πόλη δεν παρατηρείς
παρά μόνον κάτι κόκκινες στέγες κι έναν πύργο,
τα υπόλοιπα είναι καδραρισμένα από μια σφριγηλή συκιά,
εκείνη ευθεία στο βάθος,
και μια στενή λωρίδα γαλάζιου ουρανού από πάνω.
Η πόλη είναι περιτριγυρισμένη από απέραντα λιβάδια
ανθισμένα με άπειρες νεραγκούλες
– μια κίτρινη θάλασσα –
τούτα τα λιβάδια τα διασχίζει στο πρώτο πλάνο
ένας λάκκος γεμάτος με βιολέ ίριδες.
Έκοψαν τα βότανα όσο εγώ ήμουνα σε διαδικασία
να ζωγραφίζω κι επομένως αυτό δεν είναι παρά μόνον μια μελέτη
και όχι ένας πίνακας τελειωμένος,
όπως είχα, σκοπό να τον κάνω.
Μα τι μοτίβο, ε!
Τούτ’ η κίτρινη θάλασσα με μια κονδυλιά ίριδων βιολέ,
και στο βάθος, η κομψή μικρή πόλη με χαριτωμένες γυναίκες!»

Σε τούτη τη μακράν επιστολή στον Bernard,
δεν αρκείσαι σε γενικότητες.
Περιγράφεις με ακρίβεια όλες τις λεπτομέρειες
αυτής της τόσο ιδιαίτερης θέας της Arles.
Δεν ήταν μόνον μια βιαστική ματιά
εις πείσμα της φορτωμένης συκιάς.
Υπήρχε σε σένα μια βέβαιη θέληση
να μεταγράψεις τη φύση πάνω στο καναβάτσο
χάρη σε μια παλέτα αποχρώσεων
που δεν δίσταζε να υπερβάλλει την αλήθεια
για να είναι πιο πιστή στο πνεύμα.
Θα μπορούσες να έχεις βουλιάξει σε κείνη την κίτρινη θάλασσα
μα εσύ κατάφερες πάνω στο μεθυσμένο καράβι σου
να συντηρήσεις τις χαμένες αυταπάτες
μιας εποχής στην κόλαση
που δεν έλεγε να τελειώσει με το να πεθαίνεις.
Θα ’πρεπε να σου κόψουν
τη χλόη κάτ’ απ’ τα πόδια μπροστά στο καβαλέτο
για να πάψεις να ζωγραφίζεις τη ζωή.
Το σκίτσο θα μπορούσε να έχει πεθάνει
μα δεν ήταν η στιγμή.