«Δεν θα φοβόμουν τίποτε
αν δεν ήταν αυτή η καταραμένη υγεία.
Πάντως πάω καλύτερα απ’ ό,τι στο Παρίσι,
κι αν το στομάχι μου έγινε
εξαιρετικά αδύναμο
είναι μια αδιαθεσία που άρπαξα εκεί
πιθανόν σε μεγάλο βαθμό
από το κακό κρασί που ήπια πάρα πολύ.
Κι εδώ το κρασί είναι κακό
μόνο που δεν πίνω παρά μόνον ελάχιστο.»

Συνεπώς τα προφανή δεν είναι τεκμήρια.
Δεν είναι παρά μόνο στα γράμματά σου
που βρίσκεται η αλήθεια
και το νόημα της ζωής.
Έπρεπε να υπερβείς
αυτή την εύθραυστη υγεία
για να σχεδιάσεις με ευρωστία πάνω στο καναβάτσο
τις εξάψεις του ακόρεστου πάθους.
Σου χρειαζόταν να εγκαταλείπεις
τους έκφυλους της κοινωνίας
για να δημιουργείς ένα κομμάτι εδάφους
όπου οι χρωματιστοί δεντρόκηποι
να μπορούσαν επιτέλους να λάμπουν
στη ζωή των ανθρώπων.