– Χαμογέλασες, έτσι δεν είναι;

– Και βέβαια χαμογέλασα.

– Γιατί, με ποιο δικαίωμα;

– Πρέπει να υπάρχει δικαίωμα;

– Ο Αριστοτέλης μίλησε μόνο για το γέλιο.

– Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το χαμόγελο!

– Το πρόβλημα δεν είναι αν υπάρχει, αλλά αν απαγορεύεται…

– Ποιος μπορεί να το απαγορεύσει;

– Η εξέταση!

– Μα, για ποιο πράγμα μιλάς;

– Για την ιστορία ενός συστήματος.

– Το οποίο υπάρχει ακόμα;

– Ποιος ανεβάζει Αριστοφάνη;

– Η κοινωνία.

– Κι ο Σωκράτης μπορεί να σηκωθεί, για να χαμογελάσει στην παράσταση;

– Όχι, βέβαια.

– Μήπως γι’ αυτό το λόγο προτιμούν τις όρνιθες;

– Ποτέ δεν τα συνδύασα με αυτόν τον τρόπο.

– Δεν θα ‘πρεπε;

– Τι να σου πω; Δεν ξέρω.

– Αν το γέλιο χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, τι χαρακτηρίζει την ανθρωπιά;

– Το χαμόγελο;

– Σωστά.

– Γι’ αυτό ρωτάς αν το χαμόγελο είναι απαγορευμένο;- Δεν υπάρχει άλλος λόγος.

– Δεν ξέρω πια αν χαμογέλασα.

– Γιατί;

– Δεν ξέρω αν επαρκεί η ανθρωπιά μου.

– Τώρα είσαι πάνω στο μονοπάτι.

– Συγνώμη για το χαμόγελο.

– Συγνώμη για την άμυνα…

– Τώρα θα βλέπω αλλιώς τους πίνακες του δάσκαλου.

– Ενώ το χαμόγελο υπήρχε.

– Καθώς και τα φρύδια.

– Δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο.

– Αλλιώς πώς να δούμε;

– Με τη σκέψη.

– Αυτό επαρκεί;

– Εξαρτάται από εμάς.

– Δηλαδή;

– Οι μαθητές κάνουν ακόμα κι αυτό το οποίο δεν μπορούν.