«Βλέπω ήδη νά ’ρχεται η μέρα

που θά ’χω κάποια επιτυχία,

και θα μαραζώνω απ’ τη μοναξιά μου

κι από την θλιβερή μου ύπαρξη εδώ,

καθώς έβλεπα τον θεριστή εκεί κάτω,

στους αγρούς,

μες απ’ τα κάγκελα του κελιού μου.

Η δυστυχία είναι καλή για κάτι.

Για να πετύχεις,

διαρκή ευημερία,

πρέπει να έχεις αλλιώτικες διεξόδους από εμένα∙

ποτέ δεν θα κάνω ό,τι θά ’θελα

και θα μπορούσα και θα όφειλα να κάνω!»

Η θλίψη της πρόθεσης

δεν υποκρύπτει την αλήθεια της.

Η ζωή αυτή που έμοιαζε εφιάλτης

υπήρξε μια ζωή μοναδική.

Όχι για την ποιότητα μα για τη δυνατότητα.

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Ο κύβος ερίφθη

μες το μηδέν μιας κοινωνίας

ανίκανης να δεχτεί τη δημιουργία

μιας ύπαρξης γεννημένης για να δίνει

κι όχι για να υποφέρει.