Η αγρότισσα θημωνιάζοντας το σιτάρι

δούλευε χωρίς σταματημό

για να μη χάσει τη σοδειά,

αυτούς τους λίγους τόσο σπάνιους σπόρους,

τους μόνους ικανούς να δημιουργούν

τον άρτον τον επιούσιον.

Μες τους αγρούς, σκυμμένη,

κοντά στην προγονική της γη,

η αγρότισσα οιωνοσκοπούσε ήδη

το καβαλέτο του Vincent

με τη ζωγραφική του Millet.

Η ιδιοφυΐα κι ο δάσκαλος, ενωμένοι,

προσπαθούσαν απεγνωσμένα

να μην ξεχάσουν τον κόσμο

και τ’ αγαθά της ζωής

γιατί ο θάνατος βρισκόταν πάντοτε δίπλα

για τους άνδρες και τις γυναίκες

που κραύγασαν πείνα.