«Θα δεις στην αυτοπροσωπογραφία

που σου επισυνάπτω,

μολονότι έχω πάει στο Παρίσι,

στο Λονδίνο και σε τόσες άλλες μεγάλες πόλεις

για χρόνια ολόκληρα,

έχω πάντα λίγο πολύ τον αέρα

του αγρότη του Zundert…

και κάπου-κάπου,

φαντάζομαι ότι νιώθω

και ότι σκέφτομαι κι εγώ όπως εκείνος,

μόνον που οι αγρότες είναι πιο χρήσιμοι στον κόσμο.

Μόνον όταν τα έχουμε όλα τ’ άλλα

είναι που κατακτούμε το νόημα των πινάκων,

των βιβλίων, κ.λπ και την ανάγκη να τ’ αποκτήσουμε.

Κατά την προσωπική μου εκτίμηση,

λοιπόν, είμαι πολύ κατώτερος από τους αγρότες.

Η πίστη μου, οργώνει τους πίνακές μου

όπως εκείνοι τα χωράφια τους.»

Αν ο Vincent ζωγράφιζε τον εαυτό του,

είναι γιατί του έλειπαν μοντέλα.

Δεν αναζητούσε πια την αλήθεια,

ποθούσε μόνο να την υπογραμμίσει.

Με την αυτοπροσωπογραφία

και την ενδοσκόπηση

έκανε την αυτοκριτική του

μα με τον τρόπο του Σωκράτη

στην Απολογία του.

Δεν κρύβει τίποτε,

δεν ψεύδεται,

αναμφίβολα υπερβάλλει,

μα πάντα για να υπογραμμίσει.

Το μονοπάτι υπάρχει∙

το ξέρει, το δανείστηκε.

Ακόμη, είναι μόνος

και σκέφτεται τον αδελφό του.

Δεν σκέφτεται να εγκαταλείψει

ούτε και να κλάψει

μα να πάσχουν αντάμα

μέσα στην ίδια ερημιά

ως την απελευθέρωση.