Ο φοίνικας είχε ήδη φτάσει στον πάνω όροφο του ροζ πύργου. Ήταν από τις αγαπημένες του θέσεις για την θέα της πέτρινης πόλης. Αμέτρητες φορές είχε χρειαστεί να την προστατέψει ακόμα και από τους ίδιους τους κατοίκους της όταν το σύστημα είχε μετατρέψει τον πληθυσμό σε όχλο. Θυμόταν ακόμα τις στημένες δίκες που οδηγούσαν στις καταδίκες θανάτου. Αλλά οι κοινωνίες δεν τα είχαν καταφέρει τελικά και η πέτρινη πόλη ακόμα και με πληγές σαν ένα λαβωμένο ιππότη είχε επιζήσει σε αυτές τις κρίσεις και η ζωή της είχε εμπλουτισθεί με κατορθώματα. Επειδή ήξερε ότι θα έφταναν σε λίγο, είχε μεταμορφωθεί σε χαμαιλέοντα. Έτσι όταν έφτασαν αναγνώρισαν αμέσως τον άνθρωπό τους. Μόλις τους είδε ένιωσε μέσα τους την αλλαγή. Σίγουρα δεν ήταν πια Αθώοι και είχαν καταφέρει να πάρουν το πρώτο απαραίτητο επίπεδο για να  βοηθούν τους Αθώους. Τώρα έπρεπε να δει αν θα μπορούσαν να βοηθήσουν και την βοήθεια. Διότι αυτό απαιτούσε η Ανθρωπότητα.