H πεταλούδα κρυμμένη μες τ’ αρώματα

των φύλλων και των λουλουδιών

περίμενε υπομονετικά

τ’ αγγίγματα του δασκάλου

δίχως να κινείται, δίχως να πετάει

σαν να ‘χε συνείδηση

της εφήμερης φύσης της

και της προσφοράς της στη ζωγραφική.

Τα φτερά της κοίταζαν τον γίγαντα

που δεν μπορούσε πια να περπατάει

παρά μόνο μέσα στη μονή που έγινε εργαστήρι

από ανάγκη δημιουργίας

εις πείσμα της κοινωνικής φρίκης.