« Ώρες

όπου το πέπλο του χρόνου

και του αμετάβλητου

έμοιαζε να σηκώνεται

προς στιγμήν. »

Ποιος μπορούσε να ιδεί τον αυτισμό του καλλιτέχνη;

Ποιος μπορούσε να διεισδύσει στο κάστρο;

Ούτε κι ο Vincent δεν το διέκρινε

παρά μόνον από καιρού εις καιρόν

για μια στιγμή μόνο

δια του γελοίου της καθημερινότητας

και της ανάγκης της δημιουργίας.

Ποιος μπορούσε να ζει αυτές τις ώρες;

Ποιος μπορούσε να θυσιάζεται;

Ο καλλιτέχνης ήταν μόνος μέσα στον όχλο

όπως ο αυτιστικός μέσα στο τίποτα.