«Επείγον:
10 Λευκό Ασημί, μεγάλα σωληνάρια,
6 Πράσινο Βερονέζικο, διπλά σωληνάρια,
3 Κίτρινο Χρωμίου, του λεμονιού
3 Κίτρινο Χρωμίου Νο 2
1 Κίτρινο Χρωμίου Νο 3
Διπλά σωληνάρια
1 Κινναβάρεως, διπλό σωληνάριο
3 Λάκα Πελαργονιού, μικρά σωληνάρια
6 Κοινή Λάκα, μικρά σωληνάρια
2 Μπλε της Πρωσσίας, μικρά σωληνάρια
4 Πράσινο σμαραγδί, μικρά σωληνάρια»

Πώς να μη δεις σ’ αυτή την παραγγελία στον Théo
την κατάσταση επείγουσας ανάγκης του ζωγράφου.
Ο Vincent περίμενε αυτά τα χρώματα
όπως άλλοι περιμένουν τον Μεσσία.
Έπρεπε να δημιουργήσει με κάθε θυσία
αλλά όχι με φωτιά και λαύρα,
γιατί ο αδελφός του δεν μπορούσε
να τον υποστηρίξει δίχως αυτή την προσπάθεια.
Όφειλε λοιπόν να τα υπολογίσει όλα
τα μεγάλα και τα μικρά σωληνάρια
για ν’ αγγίξει την ουσία
χάρη στον λινό με γύψο.
Και τι σημασία έχει αν ο κόσμος
δεν έπαυε να φωνασκεί
με αλαζονεία
για την ποιότητα των μίξεων.
Ο δάσκαλος των χρωμάτων
ήξερε ήδη πού βρισκόταν το μέλλον.
Κι είν’ εκεί που τον συναντήσαμε
απαλλαγμένον από τους σνομπ εκείνης της εποχής
και τους υποτιθέμενους γνώστες
που δεν ήξεραν να κρατήσουν ένα πινέλο
στα χέρια τους τα γεμάτα μοχθηρία.
Η αλληλογραφία μάς διαφωτίζει περισσότερο
για τον κόσμο του Vincent
απ’ ό,τι κατάφεραν να το κάνουν τα γραπτά τους.