« Αυτή τη στιγμή,

κυριεύτηκα από τα καρποφόρα δέντρα:

ροζ ροδακινιές, ασπροκίτρινες αχλαδιές.

Δεν υπάρχει καμία μέθοδος αγγίγματος.

Χτυπάω πάνω στο λινό με ακανόνιστα χτυπήματα,

που τ’ αφήνω όπως είναι.

Ανάγλυφα,

σημεία του λινού ακάλυπτα εδώ κι εκεί,

γωνίες αφημένες εντελώς ατελείς,

μπαλώματα, τραχύτητες∙

Εν τέλει το αποτέλεσμα υπάρχει,

οδηγήθηκα να το πιστεύω,

αρκετά ενοχλητικός και ερεθιστικό

για να μην κάνει ευτυχισμένο τον κόσμο

σε ιδέες σταματημένες εκ των προτέρων στην τεχνική. »

Στις ροδακινιές και στις αχλαδιές

βλέπω την ακρίβεια των λόγων σου

και εις πείσμα των παραλογισμών μιας κοινωνίας προκατειλημμένης αφ’ εαυτής της,

νιώθω πόσο βρισκόσουν μέσα στο αληθινό

αφήνοντας το πινέλο σου να σφυρηλατεί το καναβάτσο

ως εάν επρόκειτο για μια χορδή πιάνου

για να μας κάνει ν’ ακούμε

αυτή τη μουσική της σιωπής

που τόσο αγαπούσες.

Με την τόσο ιδιαίτερη τεχνική σου

ήξερες να εκφράζεις με τέχνη

την ομορφιά της ασχήμιας

μα και το βάθος του καναβάτσου.