Οι κοινωνίες της μιζέριας δεν αντέχουν το χρώμα των αθλίων. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο. Το απέδειξε ο Victor Hugo και το έζησε ο Vincent van Gogh. Τα άτομα είναι πολλά κι οι άνθρωποι σπάνιοι. Η διαφορετικότητά τους ενοχλεί τους μίζερους. Ο Vincent van Gogh ζωγράφιζε τους ανθρώπους για να μην ξεχαστούν, όχι από την ανθρωπότητα και το χρόνο αλλά από το πέρασμα των κοινωνιών. Και γι’ αυτόν δεν υπήρχε άλλος τρόπος από το λάδι. Το μοναδικό υλικό, ικανό να σηκώσει το χρώμα της ανθρωπιάς. Σ’ αυτή την μάχη μεταξύ της ανάγκης και της τύχης, της μνήμης και της λήθης, συμμετέχει κι ο Νίκος Λυγερός με τη νέα του έκθεση. Χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά, αποκλειστικά λάδια προς τιμή του Ολλανδού δασκάλου. Μέσω των επιρροών των Peter Paul Rubens, Eugène Delacroix, Jean-François Millet και Adolphe Joseph Thomas Monticelli, ο Vincent van Gogh δημιούργησε ένα νέο δικό του κόσμο, ο οποίος δεν ζει μόνο για την τέχνη, αλλά για τη φύση και τον άνθρωπο. Οι νέες μελέτες με το υπόβαθρο του χρόνου και της ανθρωπότητας, που βρίσκονται στην αλληλογραφία του Vincent με τον Théo, προσπαθούν να δείξουν και ν’ αναδείξουν τη θυσία του χρώματος, για να σηκώσει το βάρος του φωτός. Είναι μία de facto απόδειξη ότι ο Vincent van Gogh ζει ακόμα. Δίχως μάσκες, δίχως υποκρισίες, τα λάδια του Νίκου Λυγερού με τη χρωματική τους μάζα ξεχειλίζουν από τα τελάρα, για ν’ αγγίξουν και πάλι το θεατή που δεν έπαψε ν’ αγαπά τα χρώματα του Vincent. Τα χρώματα είναι πυκνά κι έντονα. Δεν υπάρχει δισταγμός. Κι οι καμπύλες δεν χωρίζουν αλλά ενώνουν τα χρώματα. Ο χρωματισμός είναι μόνο φαινομενικά απλός, διότι αποτελείται από στρώματα, για να μετατραπεί σε υφή. Ο ανάγλυφος χρωματισμός του Νίκου Λυγερού δεν είναι μόνο μία αναφορά στον El Greco αλλά και στο βάθος της πίστης του Vincent van Gogh. Το φως γίνεται ύλη και το χρώμα υφή, για να λυθεί το παράδοξο του μετα–ιμπρεσιονισμού σε μία εποχή του παραλόγου. Η ύπαρξη του Vincent van Gogh αντιπροσωπεύει τον επαναστατημένο άνθρωπο του Albert Camus και συμπληρώνει το τρίπτυχο περί αγάπης που δεν πρόλαβε να γράψει. Εκεί, στη Νότια Γαλλία, όπου ο ήλιος ξέρει κι από ρωμιοσύνη, έγινε η συνάντηση που καταγράφει η νέα έκθεση του Νίκου Λυγερού. Εκεί, στην έρημο του θυμαριού, εκεί που ζουν οι ελιές, βρέθηκαν τα μοναδικά υλικά, το λινό και το λάδι, για ν’ ακουμπήσει το χρώμα. Μία προσφορά, δίχως εκπτώσεις για τη θυσία ενός δασκάλου της ανθρωπότητας: τι πιο επικίνδυνο δώρο!