Στη χώρα των δικαιωμάτων των Ανθρώπων και του Φωτός δεν φοβόμαστε ούτε τα παράδοξα, ούτε τους παραλογισμούς και ακόμη λιγότερο τα οξύμωρα. Αρεσκόμαστε να δίνουμε μαθήματα από ανθρωπιστική άποψη, αλλά δεν αρεσκόμαστε να αποδεχόμαστε. Μιλάμε με ευκολία για πρόσφυγες σε όλα τα μέρη του κόσμου, αλλά νιώθουμε δυσκολίες να μιλάμε για εδαφικά δικαιώματα. Ωστόσο όλ’ αυτά δεν είναι τίποτε ως προς το έργο μας για την αναγνώριση γενοκτονιών. Είμαστε επαναστάτες, μα λατρεύουμε τις παστίλιες Vichy. Αναγνωρίζουμε το Shoah, δεχόμαστε χωρίς τίποτε να λέμε τις ιεροσυλίες στα εβραϊκά νεκροταφεία. Ευτυχώς που ο Camus έχει πεθάνει για να μη βλέπει τις αμφιθυμίες μας με τον φανατισμό. Εξάλλου πάμε ακόμη πιο μακριά αυτή τη φορά προτείνοντας στον λαό μας, τον βασανισμένο από την κρίση, την αναζήτηση μιας αλλαγής εποχής της Τουρκίας, μετά τον εορτασμό του έτους των Αρμενίων. Είμαστε υπέρ της ισότητας όλων έναντι όλων, ακόμη και των δημίων και των θυμάτων. Ποιος νοιάζεται που ένα αυταρχικό καθεστώς, λαϊκό και θρησκευτικό ταυτόχρονα, αρνείται την ύπαρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων. Είμαστε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και τολμούμε μόλις και μετά βίας να μνημονεύσουμε το πρόβλημα της ποινικοποίησης. Γνωρίζουμε πολύ καλά εν τούτοις τους Αρμένιους, τους Ασσυρο-Χαλδαίους, τους Έλληνες, τους Εβραίους, τους Κούρδους και του Πόντιους. Όλοι αυτοί οι λαοί υπέστησαν το παμπάλαιο χέρι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Νεο-Τούρκων και του Κεμάλ. Κανείς ανάμεσά τους δεν είναι ωστόσο αναγνωρισμένος ως θύμα από την κυβέρνηση της Τουρκίας. Και πάντως προτείνουμε με μια αφέλεια, που ωχριά μπροστά στον Candide του Voltaire, μια εποχή κόλασης σε όλους αυτούς τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, με το πρόσχημα πως αγνοούμε την κατάστασή τους επί αιώνες. Απαιτούμε να προχωρήσουμε ξεχνώντας το παρελθόν, ως εάν το μέλλον μπορούσε να οικοδομηθεί αποκλειστικά πάνω στο παρόν. Η ιστορική αλήθεια δεν είναι μια αλυσίδα του Markov. Και οι δίκαιοι όπως ο Jaurès είναι εδώ για να μας το θυμίζουν. Το πτώμα μέσα στον τάφο δεν είναι ένα μπουκάλι κρασιού που παλαιώνει με τον χρόνο. Απεναντίας, ο χρόνος είναι μαζί μας και με το διεθνές δίκαιο, τα δικαιώματα των Ανθρώπων. Ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας δεν παραγράφεται. Μάταια κάνουμε την επίδειξη της παρούσης εποχής, βαυκαλιζόμαστε με χαμένες ψευδαισθήσεις. Τίποτε δεν θα μπορέσει ν’ αλλάξει την αποφασιστικότητα των λαών όσο αφορά τη δικαιοσύνη. Αυτή η μασκαράτα της λήθης και της αδιαφορίας δεν μπορεί να αναιρέσει το καθεστώς δημίων και συνεργατών. Η χώρα μας είναι αυτή της αλληλεγγύης, αυτή που μας ενώνει πάλι με τους λαούς που δοκιμάστηκαν και όχι μ’ αυτούς της συνεργασίας με καθεστώτα που έχτισαν τους ναούς τους πάνω στους σκελετούς θυμάτων γενοκτονίας.