Η σκόνη είχε πέσει πάνω σε όλο το διαδίκτυο.
Ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί την τελευταία του πτήση.
Κανείς δεν είχε πεθάνει εξαιτίας του σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Και τώρα που πέθανε, οι υπηρεσίες είχαν χάσει ένα μέλος τους.
Ουσιαστικά, ο φίλος του είχε αυτοκτονήσει, διότι όλες οι υπηρεσίες θα τον αναζητούσαν.
Αλλά δεν θα το έβαζε κάτω τόσο γρήγορα.
Ήταν θέμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ήρθε σ’ επαφή με την παλιά του ομάδα.
Δίχως να ξέρει τις προηγούμενε κινήσεις του φίλου του.
Τώρα κάθε λεπτό της ζωής του μετρούσε.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.
Ήταν εκτός ισορροπίας.
Απόλυτη δημιουργικότητα.
Δεν πίστευε ο ίδιος τις δυνατότητες που είχε.
Πληκτρολογούσε ασταμάτητα.
Ολιστική προσέγγιση.
Έπρεπε να εξαφανιστεί κι ο ίδιος, πριν τον εντοπίσουν.
Πριν όμως, θα πάλευε με το σύστημα.

* Πλάγια επίθεση.

Δεν είχε άλλη επιλογή.
Το κείμενο διαβιβάστηκε σε όλο το πεδίο με τα προσαρμοσμένα πρωτόκολλα του δασκάλου.
Όλοι τους κινδύνευαν όσο πίστευαν ότι δεν υπήρχαν οι επικίνδυνοι.
Έπρεπε να κάνει την επαφή.
Αλλά όχι ο ίδιος.
Πλασματική πραγματικότητα.
Το κείμενο άγγιξε όλη την ομάδα.
Αλλά κανείς δεν το ήξερε.
Είχε τεμαχίσει την παρτιτούρα.

* Πέντε κινήσεις για μία σιωπή.
* Υπήρχαν λοιπόν…

Αυτό σκέφτηκε, όταν έκλεισε για πάντα τον υπολογιστή της σχολής. Πριν πολλά χρόνια, είχε έρθει να μάθει την αποστολή της ζωής του και τώρα που είχε επιστρέψει, έμαθε την αποστολή του θανάτου του.
Πόσο ήταν παράξενα τα πράγματα.
Τόσα χρόνια ζούσαν για όνειρα ανούσια.
Και τώρα έπρεπε να πεθάνουν για οράματα.
Πριν κλείσει οριστικά το γραφείο του, έβαλε μουσική.
Isaac Stern, βιολί.
Leonard Rose, τσέλο.
Eugene Istomin, πιάνο.
Ludwig van Beethoven (1770 – 1827).
Klaviertrios.
Πριν συναντήσει και πάλι τον παλιό του φίλο, δεν ήξερε τι δεν θα έδινε για ν’ ακούσει αυτά τα έργα.
Τώρα ήξερε…
Τη ζωή του.
Δεν υπήρχε πια τίποτα άλλο μέσα στη σχολή.
Ο νεκρός του φίλος κι η μουσική.
Είχε παίξει σ’ ένα παίγνιο, όπου δεν υπήρχαν κανόνες.
Κι είχε χάσει.
Προς το παρόν.
Αλλά η σκυτάλη δεν είχε πέσει.
Τώρα που είχε απλωθεί η σκόνη…
Όλοι θα μάθαιναν για τους επικίνδυνους και την ιστορία τους.
Ήταν η μουσική της σιωπής.
Όταν τελείωσε το έργο, ενεργοποίησε την ασφάλεια κι ανατινάχτηκε όλο το γραφείο.
Δεν είχε αφήσει ίχνος.
Μόνο μαθηματική σκόνη στο διαδίκτυο…
Τα αποσιωπητικά του κώδικα.
Φεύγοντας κοίταξε τον τάφο του φίλου του κι είδε τη θάλασσα.

* Ήταν απλός, σαν τον ωκεανό.

Επιστροφή στον κώδικα.