«Κάθε μέρα εξακολουθώ να νιώθω

ότι πρέπει κάτι να κάνουμε στην Ολλανδία,

κι ότι πρέπει να το επιχειρήσουμε

με ακράτητο ζήλο

με τη γαλλική φαιδρότητα

αντάξια της ιδέας που προτείνουμε.

Να, λοιπόν, ένα σχέδιο επίθεσης

που θα μας κοστίσει μερικούς από τους καλύτερους πίνακες

που κάναμε οι δυο μας

που σίγουρα αξίζουν, ας πούμε, μερικές χιλιάδες φράγκα·

εν πάση περιπτώσει τελικά, θα μας έχει κοστίσει λεφτά

κι ένα κομμάτι της ζωής μας.»

Η μοιρασιά της δημιουργικότητας δεν γίνεται δίχως θυσία.

Πρέπει ν’ αποχωριστούμε κομμάτια της ζωής για να κάνουμε δώρο τον εαυτό μας.

Αλλά ποιος μπορεί να καταλάβει αυτή την κίνηση δίχως να τη συγχύζει

με τον αυτο-ακρωτηριασμό ενός αρρώστου αποπροσανατολισμένου.

Η κοινωνία ήθελε την κανονικότητα της καθημερινότητας

κι όχι την ανθρώπινη επανάσταση μιας κοινότητας του έργου.