Όσοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τη δυναμική των προσφυγών, μπορούν τώρα να δουν τις θετικές τους επιπτώσεις με την πρόσφατη απόφαση του εισβολέα. Η ιδέα μιας προσφυγής στα δικαστήρια του ψευδοκράτους εναντίον του ψευδοκράτους δεν είναι μόνο παράλογη, μα αποτελεί σημαντική ένδειξη της πραγματικής πολιτικής κατάστασης του κατοχικού καθεστώτος. Μετά από την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρ’ όλες τις προσπάθειες της Τουρκίας να καθυστερήσει τους αγώνες μιας δεκαετίας, ο εισβολέας βρέθηκε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Διότι είχε να αντιμετωπίσει πιέσεις, όχι μόνο από το εξωτερικό, στις οποίες ήταν συνηθισμένος, μα και από το εσωτερικό του παράνομου καθεστώτος. Αυτός ο πολύπλοκος συνδυασμός τον ανάγκασε να ανοίξει τα τείχη της ντροπής. Ήταν μια στρατηγική θυσία, που θα είχε πετύχει απολύτως αν ο λαός μας δεν είχε ανταποκριθεί σωστά, δημιουργώντας με την ίδιά του την κίνηση ένα καινούργιο πλαίσιο και μια καινούργια δυναμική. Αν και ένας από τους λόγους της κίνησης του εισβολέα ήταν να πάψει να αντιστέκεται ορατά η αντιπολίτευση, ο σημαντικότερος για μας είναι το πρόβλημα των προσφυγών.

Η επιστροφή του λαού μας στα κατεχόμενα, αντί να προκαλέσει μια παθητική στάση όπως προέβλεπαν οι συντηρητικότεροι, μετατράπηκε σ’ ένα δυναμικό κύμα προσφυγών. Διότι οι πρόσφυγες, που ανακάλυψαν επιτέλους την αλήθεια της κατάστασης, αποφάσισαν ότι δεν γίνεται ν’ αφήσουν το παράνομο καθεστώς να τους κλέβει την περιουσία τους με όλη την έννοια της σημασίας της. Με το άνοιγμα είδαν ότι κάτι που θεωρούσαν ασύλληπτο, είναι τώρα εφικτό. Και οι πρωτοπόροι δικηγόροι μας δεν σταμάτησαν να εργάζονται για να προστατέψουν τα δικαιώματά μας εναντίον του εισβολέα. Έτσι αυτός αναγκάστηκε να κάνει μια νέα κίνηση. Θεωρούσαν πρώτα ότι ο λαός θα φοβόταν τα κατεχόμενα, μα ο λαός πήγε. Θεωρούσαν ότι οι πρόσφυγες θα σταματούσαν τις προσφυγές τους με το νέο κλίμα, μα έγινε το αντίθετο. Τώρα λένε ότι οι προσφυγές μπορούν να γίνουν στα δικαστήρια του ψευδοκράτους για να σταματήσουν όπως μπορούν το κύμα τους, όμως δεν μπορείς να παλέψεις με τη θάλασσα του λαού.

Η μόνη λύση του Κυπριακού δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή. Όλοι μας ξέρουμε τι μπορεί να προσφέρει το δυναμικό της πλαίσιο και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε. Γι’ αυτό και όλες οι προσφυγές πρέπει να γίνονται μόνο και μόνο στα ευρωπαϊκά δικαστήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι τα μόνα που έχουν την αναγκαία δύναμη για να αντισταθούν στις πιέσεις της Τουρκίας μέσω του ψευδοκράτους. Ο τροχός γυρίζει κι αν χρειάστηκαν πολλοί νεκροί για να γίνει αυτό, πρέπει να τους ευχαριστήσουμε συνεχίζοντας δυναμικά τις προσπάθειές μας. Κι εφόσον τα πολιτικά δεδομένα είναι πολύ κλειστά προς το παρόν για αυτονόητους λόγους, οι κινήσεις μας πρέπει να είναι και λαϊκές και μαζικές έτσι ώστε να υπάρξει με το έργο μας το αναγκαίο πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Κάθε μέρα είναι μια απόδειξη ότι υπάρχει συμφιλίωση, δίχως να ξεχάσουμε τα δικαιώματά μας. Άρα κάθε μέρα είναι κι ένα νέο πλήγμα στον τουρκικό στρατό που μέρα με τη μέρα χάνει τον ρόλο του. Η ύπαρξή του δεν έχει πια καμμιά έννοια διότι δεν υπάρχει δικαιολογία. Κάθε ελεύθερος πολίτης που πάει στα κατεχόμενα αποδεικνύει με την πράξη του ότι ο τουρκικός στρατός είναι άχρηστος. Κάθε ελεύθερος πολίτης που πάει στα κατεχόμενα δείχνει ότι θέλει να ζήσει πάνω σε μια ελεύθερη γη, την Κύπρο μας, την Ευρώπη μας!