Όταν παρατηρούμε τις ανθρώπινες κινήσεις, αντιλαμβανόμαστε ότι ακολουθούν νοητικά σχήματα που μελετούμε στη ρομποτική. Η μη υλοποίηση μίας κίνησης του ανθρώπινου σώματος απαιτεί από τον εγκέφαλο να αναθεωρήσει την αρχική του απόφαση μέσω της ανάδρασης. Εκείνη τη στιγμή λειτουργεί ως μία μηχανή του Wiener. Στην παιδική φάση, ο άνθρωπος πειραματίζεται με βάση το γνωστικό του πυρήνα. Η νοημοσύνη του λύνει κινητικά προβλήματα. Ενώ, όταν είναι ενήλικας, ο πειραματικός του κόσμος έχει ενισχυθεί τόσο πολύ που αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει πλέον την βιβλιοθήκη της σκέψης του αλλά και την αφαιρετικότητά της τελευταίας. Δεν επαρκεί η νοημοσύνη για να λύσει από μόνη της τεχνικά προβλήματα που σχετίζονται με πολύπλοκες φορεσιές. Πρέπει να προϋπάρχει μία νοητική προετοιμασία για να μπορέσει να ανταποκριθεί αποτελεσματικά. Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες κι ειδικά με τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Κάθε κίνηση πρέπει να ερμηνευτεί και να εμπεδωθεί, για να μπορέσει το παιδί να την υλοποιήσει πρακτικά και λειτουργικά. Το αποτέλεσμα της κίνησης πρέπει να είναι ανθεκτικό, διότι μόνο η σταθερότητα της λύσης θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την αλλαγή συνθηκών. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα είναι η μάθηση της χρήσης του πιρουνιού σε ένα τετραπληγικό παιδί. Ενώ αυτή η κίνηση είναι φαινομενικά αδύνατη, η γνώση των κλειδώσεων του ανθρώπινου σώματος και των παθητικών κινήσεων επιτρέπουν στον ειδικό να προτείνει ρομποτικές κινήσεις, για να λυθεί το πρόβλημα. Δεν χρησιμοποιούμε μόνο χαρακτηριστικά της χωροαντιλιπτικής αλλά και τη διαχείριση των κρίσεων που θα προκαλέσουν τα κινητικά προβλήματα του παιδιού. Η ανάλυση των κινήσεων απαιτεί ακρίβεια αλλά και εσωτερικές γνώσεις. Με άλλα λόγια, η βασική φυσιοθεραπεία είναι απαραίτητη. Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει μία αναλογία με τα γραφόμενα του Leonardo da Vinci. Η ζωγραφιά του ανθρώπινου σώματος, δίχως ανατομικές γνώσεις, δεν μπορεί να είναι πιστή. Διότι το χέρι πρέπει να ακολουθεί αόρατες γραμμές για το μάτι. Επιπλέον, η πολυπλοκότητα του εσωτερικού δεν εμφανίζεται παρά μόνο επιφανειακά πάνω στο δέρμα. Υπάρχει μία νοητική προβολή και η ανακατασκευή της χρειάζεται περισσότερες γνώσεις από αυτές που διαθέτει η απλή παρατήρηση. Γι’ αυτό το λόγο οι ρομποτικές κινήσεις είναι ένα τόσο ισχυρό εργαλείο για την επίλυση του γενικού προβλήματος της ανθρώπινης κίνησης. Δεν πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζουμε αρνητικά αυτή την ορθολογική προσέγγιση του ανθρώπινου στοιχείου. Σε τελική ανάλυση, ο ίδιος ο χορός ως μνήμη κίνησης αποτελεί ένα πρακτικό παράδειγμα της αποτελεσματικότητας της κωδικοποίησης των κινήσεων. Οι κινήσεις που εκτελούνται στη μπάρα, στο κέντρο και στη διαγώνιο δεν είναι μόνο ριζικά διαφορετικές αλλά και συμπληρωματικές. Δεν προσπαθούν μόνο να κανονικοποιήσουν μία δυναμική δομή που παραμένει ανοιχτή. Αναζητούν τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζουν την πολλαπλότητα του χορού. Οι ρομποτικές κινήσεις χρησιμοποιούν ως μοντέλο του κόσμου τον ίδιο τον κόσμο, καθώς το ανέδειξε ο Brooks. Με αυτόν τον τρόπο αναλύουν πιο βαθιά την ανθρώπινη κίνηση και ενεργοποιούν αποτελεσματικότερα τον εγκέφαλο, ως κινητήρια δύναμη πλέον.