«Ως ζωγράφος, θεωρείσαι
είτε τρελός είτε πλούσιος άνθρωπος·
πρέπει να πληρώσεις ένα φράγκο για ένα ποτήρι γάλα,
δύο φράγκα για ένα ψωμί, κι οι ζωγραφιές δεν πουλιούνται.
Πρέπει, λοιπόν, να ενωθούμε όπως το έκαναν άλλοτε οι μοναχοί,
που ζούσαν σε κοινότητα στους ολλανδικούς παγανιστικούς τόπους μας.»

Σ’ αυτή τη χωρίς ελπίδα προσπάθεια να δημιουργήσεις,
λίγος χώρος υπήρχε για τους ανθρώπους.
Η κοινωνία τους ήθελε πλούσιους ή τρελούς
και σε κάθε περίπτωση αλλόκοτους.
Ήθελε να εκδικηθεί τον μεγάλο κακό άνθρωπο
που δεν έπαψε να την φιλά
πάντα με την άκρη των χειλιών
πάνω στο πιο ιερό αντικείμενο της δημιουργίας
δίχως εκείνη να μπορεί να τον ξεφορτωθεί
δίχως μια απεχθή εξαπάτηση,
γιατί αγαπούσε την ανθρωπότητα,
για τ’ όνομα του θεού.