«Δεν ξέρω αν κάποιος μίλησε πριν από μένα για υποδηλωτικό χρώμα,
αλλά ο Delacroix και ο Monticelli, μολονότι δεν μίλησαν, το έκαναν».

Στην ικανότητα για τις συμπληρωματικές αντιθέσεις
και στην υπερβολική χρήση των κίτρινων τόνων,
ο Vincent ανακάλυψε μια αιτιολόγηση
για να δημιουργήσει το έργο του
υπό τον ήλιο.

Μέσα από το υποδηλωτικό χρώμα,
διείσδυσε πιο βαθειά στην ανθρώπινη φύση
για ν’ αποκαλύψει το άγνωστο αντικείμενο της σπανιότητάς του
μέσα σε μια κοινωνία σαπισμένη από την ίδια τη σκιά της,
πρόθυμη να ενδώσει στην ασχήμια για να εξευγενιστεί.

Μεσ’ το νότο και το κίτρινο
βρήκε το μέσο για να ζωγραφίσει το σύμπαν του
δίχως να υποπίπτει στη φρίκη της καθημερινότητας,
στην αδιαφορία των απόντων βλεμμάτων
και στον θάνατο των λουλουδιών.