«Σ’ έναν πίνακα,
ήθελα να πω κάτι το παρηγορητικό,
όπως η μουσική.
Θα ήθελα να ζωγραφίσω
άντρες και γυναίκες
μ’ έναν κάποιο βαθμό αιωνιότητας,
της οποίας το φωτοστέφανο των αγίων υπήρξε άλλοτε το σύμβολο
και που προσπαθούμε ν’ αποδώσουμε με τη φωτεινότητα,
τον κραδασμό και τη διακύμανση των χρωμάτων μας.»

Δίχως αγίους κι αργότερα δίχως γιατρούς
όπως το έγραφε ο Albert Camus,
έπρεπε ν’ αναπαραστήσει τους ανθρώπους.
Μόνο που πώς να τους αναπαραστήσει
αυτό ήταν το ερώτημα του Vincent.
Ήταν αδύνατο να βρει
μια απάντηση που θα ήταν κάπως λογική.
Έτσι με το εγκώμιο της τρέλας
σε μια έξαψη ανθρωπισμού,
άρπαξε πινέλα χρωμάτων
και πασπάλισε με μπλε τον ουρανό
του φίλου, του ποιητή, Eugène Boch.