Τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.

Το ουδέτερο στοιχείο δεν αρκούσε.

Χρειαζόταν όλη η ομάδα

για να γίνει η πράξη.

Μόνο που ήταν μόνος.

Ολομόναχος.

Βέβαια υπήρχε και το ξύλινο μονοπάτι.

Αλλά δεν ήξερε πια

πού ήταν ο πίνακας.

Είχε χαθεί το μυστικό

μέσα στη λήθη της κοινωνίας.

Και τα χρώματα δεν μιλούσαν πια.

Είχε μόνο τη γεύση τους

πάνω στα δάκτυλά του.

Κανείς δεν το πρόσεξε.

Έμοιαζαν με αίματα.

Στο κάτω-κάτω δεν ήταν ψέμα.

Και οι παπαρούνες μάτωναν.

Κι όχι μόνο.

Θυμήθηκε μια που δάκρυζε

ένα φωτεινό πρωί.

Είχε και λίγο γαλάζιο.

Ήξερε ότι ήταν τα ίχνη

εκείνου του γέρου που αγάπησε

δίχως να μπορέσει να τον βοηθήσει.

Δεν τον ξέχασε όμως.

Τον ζωγράφισε πάνω στην καρέκλα του

την αγαπημένη του.

Και το τζάκι δεν έλεγε τίποτα πια.

Ενώ ήξερε την αλήθεια

για τον ιππότη δίχως πανοπλία.

Ήθελε να πιεί κάτι.

Absinthe… Όχι τώρα.

Μόνο το cognac ήταν της μνήμης.

Έπρεπε να θυμηθεί

πού ήταν ο πίνακας.

Ταξίδευε σίγουρα.

Έπρεπε να τον βρει πριν την έκθεση.

Γιατί άργησαν τόσο πολύ οι μαθητές;

Τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά.