“Όταν είμαι μόνος
έχω λιγότερο ανάγκη την κοινωνία
από το να δουλεύω δίχως φρένο,
και γι’ αυτό παραγγέλνω διαρκώς
τελάρα και χρώματα.
Νιώθω τη ζωή
μόνο όταν δουλεύω
σαν δαιμονισμένoς.”

Αυτή η δημιουργικότητα που οι άλλοι έβλεπαν σαν αγγαρεία
ήταν ο μοναδικός τρόπος ζωής για τον Vincent.
Όχι μόνο για ν’ ανταποδώσει
τη γενναιοδωρία του Théo,
αλλά επίσης σαν αυτοεπιβεβαίωση.
Αυτή η επιστολή δείχνει την ουσία
της μοναξιάς μέσα στη δημιουργικότητα.
Καμία ανάγκη μιας ανώφελης κοινωνίας
πλημμυρισμένης από τη ματαιότητα.
Τα τελάρα και τα χρώματα
επαρκούν για να δημιουργήσει
και να συμμετέχει στην πορεία του κόσμου
στο μέλλον της ανθρωπότητας
όχι, ακόμα και μόνος,
αλλά, κυρίως μόνος!