Στην τέχνη όπως και στη ζωή

υπήρχε πάντα η ίδια συμπόνια.

Ο Vincent δεν ζωγράφιζε παρά μόνο για τους άλλους

γιατί ήταν όλος δικός τους.

Τίποτ’ άλλο δεν απασχολούσε τη σκέψη του.

Τίποτ’ άλλο δεν είχε ουσία.

Γνώριζε πολύ καλά την κοινωνία,

για να ξέρει αυτό που εκείνη ήθελε.

Αν η ζωή εξέλειπε, η τέχνη ήταν παράλογη.

Κι αν η τέχνη ήταν παράλογη, η ζωή ήταν μάταιη.

Η ζωή του Vincent, ήταν το έργο του.

Και το έργο του, ήταν όλη του η ζωή.

Γιατί αυτό ήταν οι άλλοι,

η Ανθρωπότητα κι ο χρόνος.