Μαθητής: Γιατί βάλατε το μονοπάτι στο τέλος;
Δάσκαλος: Διότι δεν υπήρχε στην αρχή.
Μαθητής: Είχε μόνο δέντρα.
Δάσκαλος: Κάθετα βιβλία.
Μαθητής: Έπρεπε να τα διαβάσω;
Δάσκαλος: Αυτό λέει το δάσος.
Μαθητής: Κι όμως υπάρχει μια αρχή.
Δάσκαλος: Μόνο μία αξία.
Μαθητής: Το τέλος;
Δάσκαλος: Αν δεν γνωρίζεις το τέλος γιατί ν’ αρχίσεις.
Μαθητής: Για να δω.
Δάσκαλος: Εσύ όμως θα κοιτάξεις μόνο.
Μαθητής: Και δεν θα μπορούσα να δω το μονοπάτι.
Δάσκαλος: Το μονοπάτι είναι κρυφό σε όσους δεν βλέπουν.
Μαθητής: Ποιος το άνοιξε;
Δάσκαλος: Αυτός που το ζωγράφισε.
Μαθητής: Ζωγράφισε για μάς;
Δάσκαλος: Δεν υπάρχει άλλος λόγος για τους δασκάλους.
Μαθητής: Ήταν λοιπόν κι αυτός δάσκαλος.
Δάσκαλος: Μόνο που δεν βρήκε μαθητές.
Μαθητής: Δεν διάβαζαν τους νεκρούς.
Δάσκαλος: Δεν πρόφτασαν να γεννηθούν.
Μαθητής: Τους πρόφτασε η κοινωνία.
Δάσκαλος: ΄Ετσι έκλεισε το μονοπάτι.
Μαθητής: Αλλά συνέχισε να υπάρχει …
Δάσκαλος: Το φύλαγαν τα δέντρα.
Μαθητής: Και σπάνια αγκαλιάζουμε τα δέντρα.
Δάσκαλος: Ενώ αυτά μας προσφέρουν τα πάντα.
Μαθητής: Το μονοπάτι είναι ξύλινο.
Δάσκαλος: Θυσιάστηκαν άλλα δέντρα.
Μαθητής: Μοιάζει με κήπο ζεν.
Δάσκαλος: Είναι το ίδιο σχήμα.
Μαθητής: Μα γιατί;
Δάσκαλος: Είναι το χρώμα του αόρατου.
Μαθητής: Το χρώμα;
Δάσκαλος: Η σύνθεση της ανθρωπότητας με τον χρόνο.
Μαθητής: Γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να βρεις το μονοπάτι.
Δάσκαλος: Δεν είναι δύσκολο ή εύκολο.
Μαθητής: Τι είναι τότε;
Δάσκαλος: Αναγκαίο για το μέλλον.