«Η άνοιξη είναι το απαλό νέο μπλε

και τα ροζ άνθη της μηλιάς.

Το φθινόπωρο είναι η αντίθεση

της κίτρινης φυλλωσιάς με τόνους μενεξεδένιους.

Ο χειμώνας είναι το χιόνι με μαύρα περιγράμματα.

Αν τώρα το καλοκαίρι είναι η αντίθεση

μπλε τόνων μ’ ένα στοιχείο πορτοκαλί

μέσα στο κίτρινο του μπρούντζινου μπλε

θα μπορούσαμε έτσι σε κάθε μία αντίθεση

συμπληρωματικών χρωμάτων να ζωγραφίσουμε έναν πίνακα.»

Δεν ήταν και τόσο επιτηδευμένο

τουλάχιστον, όχι όσο το διατείνονται οι ειδικοί.

Μόνο το ταλέντο θα είχε χρειαστεί

και ο Vincent δεν ήταν παρά μόνο μια ιδιοφυία.

Αγαπούσε πάρα πολύ τη φύση

για να υποκύπτει στην τεχνική των καλλιτεχνών.

Ανήκε στον χρόνο

και δεν μελετούσε παρά μόνο τις εποχές.

Πάντοτε πολυκυκλικός ο χρόνος

δεν σταματούσε να χορεύει

για ν’ αποκαλύπτει την επίδραση της σκέψης

στις ζωντανές υπάρξεις.

Δεν ήθελε να ξεχάσει τίποτε

για να οικοδομήσει το μέλλον

των τεσσάρων εποχών.

Η αναζήτηση των χρωμάτων δεν είχε άλλη σημασία.