Σ’ αυτό το λατομείο ακόμα άγνωστο
για τους περισσότερους,
σταμάτησες για να μην ξεχάσεις
τους ανεμόμυλους της Μονμάρτης.
Δίχως να ενοχλήσεις την περιδιάβαση
των ερωτευμένων που δεν υπήρχαν,
τους ζωγράφισες μαζί
για να τους διαφυλάξεις από τη φρίκη
της αδιαφορίας της κοινωνίας.
Τότε εμφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος
σχεδόν αόρατος αλλά ανθρώπινος
που δεν έπαψε να σε κοιτάζει
μέχρι που τέλειωσες τον πίνακά σου.
Ήταν ο Théo που σε περίμενε
ή άραγε ήρθε πολύ αργά;
Όπως και να ‘χει, οι ανεμόμυλοι
αγωνίζονταν ακόμα με τον άνθρωπο
της θλιβερής φιγούρας, αθάνατοι
μέσα στη χρωματική σου μνήμη.