Στα κατεχόμενα, ο Απόστολος Βαρνάβας με τη βίαιη εισβολή μετατράπηκε σε μουσείο. Όχι για μας όμως, μόνο για τον εισβολέα. Όταν βρεθήκαμε στον ιερό χώρο για να προσκυνήσουμε, αποφασίσαμε ότι δεν θα πληρώσουμε το απαιτούμενο εισιτήριο. Και έτσι έγινε. Μας ζήτησαν να πάρουμε ένα εισιτήριο πριν μπούμε, μα δεν απαντήσαμε στην αγγλική επιθυμία. Συνεχίσαμε βουβά την πορεία μας και προσκυνήσαμε τις ιερές μας εικόνες. Όλες! Κι όπως αυτή η πράξη δεν ήταν μόνο ατομική μα ομαδική, οι υπεύθυνοι κάλεσαν την αστυνομία, η οποία ήρθε σε λίγα λεπτά και μας έδιωξαν πριν κλείσουν τις πόρτες. Δεν άφηναν πια κανέναν να περάσει δίχως να πληρώσει. Βλέποντας αυτό το περιστατικό, οι επόμενοι αποφάσισαν να μην προσκυνήσουν εκεί αλλά σε κάποιο άλλο ιερό χώρο, για να μην πληρώσουν.

Τέτοια περιστατικά υπάρχουν ήδη στα κατεχόμενα διότι το πλαίσιο διαμορφώθηκε σημαντικά. Τώρα η αντίσταση της μνήμης μπορεί να υπάρξει και εσωτερικά ? μπορεί να ενισχύσει και όχι μόνο συμβολικά τον αγώνα μας. Με το άνοιγμα της πύλης του χρόνου ανανεώνουμε τη μνήμη μας και δίνουμε ζωή στην ύπαρξή της. Και μόνο αν υπάρξει αυτή η δυναμική στάση θα καταφέρουμε τον στόχο μας, την επίλυση του Κυπριακού. Διότι το θέμα είναι όχι πια τι μπορούμε να κάνουμε μα τι μπορούμε από εδώ και από εκεί για να γίνει μόνο δαμαί.

Ο λαός της Κύπρου αποφάσισε ότι δεν πρέπει ν’ αφήσει ένα κομμάτι της μνήμης του. Άρα το πρόβλημα δεν είναι πια η αμφιβολία που έχουν ακόμα μερικοί, διότι θα υπάρχουν πάντα σκεπτικιστές. Οι ζωντανοί και οι νεκροί μας μάς περιμένουν. Οι εκκλησίες που έγιναν σταύλοι και αχούρια μάς ικετεύουν. Τα νεκροταφεία θέλουν να ζήσουν κα πάλι. Διότι η λήθη είναι πιο σκληρή από τον θάνατο. Οι εγκλωβισμένοι μας θέλουν να δουν τις ψυχές τους, διότι βλέποντάς μας μαζί τους νιώθουν και πάλι ζωντανοί. Τα σπίτια μας ζητούν από μας να κάνουμε προσφυγές.

Η ανανέωση της μνήμης μας προκαλεί σε πολλούς το αίσθημα της ανάγκης. Δεν μπορείς πια να μην θέλεις να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Βλέπεις πώς είναι τα πράγματα και ξέρεις πώς πρέπει να είναι. Πρέπει να κάνουμε μια ολιστική καταγραφή της κατάστασης κι ύστερα ν’ αρχίσουμε να δημιουργούμε μνήμες. Αντί να περιμένουμε να βρεθεί η λύση για να δημιουργήσουμε, πρέπει να δημιουργήσουμε για να βρεθεί η λύση. Γιατί τώρα που υπάρχει ένα πλαίσιο για να κάνουμε κάτι και για τα κατεχόμενα και δεν το κάνουμε, εμείς θα είμαστε οι υπεύθυνοι πια. Είναι θέμα συνείδησης.

Δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία. Δεν μπορούμε να μην ακούσουμε την κραυγή της εγκλωβισμένης μας μνήμης. Οι εγκλωβισμένοι, οι ήρωές μας, για να παραμείνουν πάνω στην πληγωμένη μας γη πήραν τουρκική ταυτότητα, αλλιώς δεν θα υπήρχε πια ίχνος ρωμιοσύνης στα κατεχόμενα. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κρατήσουν το κερί του ελληνισμού αναμμένο. Αυτό το κερί όμως καίει εδώ και δεκάδες χρόνια μόνο του. Τώρα μπορούμε να φέρουμε το κερί του μέλλοντος για να τους πούμε: «Δεν είστε πια μόνοι. Είμαστε εδώ μαζί σας για να διεκδικήσουμε κοντά σας τη γη μας, τη γη της μνήμης μας.»

Δεν πρέπει ν’ ανάψουμε το κερί όταν πια θα έχει σβήσει το άλλο. Πρέπει να το ανάψουμε τώρα για να φέρουμε περισσότερο το φως στο σκοτάδι της κατοχής. Και κάθε ελεύθερος πολίτης της Κύπρου μπορεί να φέρει το δικό του κερί για να δώσει φως στα δικά του μέρη. Κανείς δεν μας αναγκάζει να κάνουμε κάτι, είμαστε απόλυτα ελεύθεροι να δράσουμε. Όλα εξαρτώνται από μας!