Όχι!

Γιατί;

Δεν θέλω.

Το ξέρω, πέθανες.

Δίχως κιθάρα.

Είμαι μόνος πια.

Είσαι μέσα μου με μια ψεύτικη φωνή

διότι δεν μπορώ αλλιώς.

Πώς ν’ αντέξω;

Θα μπορούσα να σε ζωγραφίσω.

Ν’ αφήσω άλλο ένα ίχνος.

Ποιος ξέρει, μπορεί να το καταφέρω.

Αλλά όχι τώρα.

Πιο αργά.

Όταν η κοινωνία πάψει πια να λέει τα χυδαία της.

Δεν αντέχω τα κουτσομπολιά.

Πάντα ελεύθερος.

Μόνο έτσι δημιουργώ.

Εκεί στο υπόγειο.

Έχω τον κατάλληλο φωτισμό.

Μακριά από κάθε κοινωνία, κάθε βλέμμα.

Είμαι αθώος, το ξέρω.

Αλλά θέλω να είμαι και δίκαιος.

Τουλάχιστον για σένα.

Για τους ανθρώπους που αγάπησα

και που δεν ζουν πια.

Για τους ανθρώπους που δεν έζησαν

και που δεν γνώρισα ακόμα.

Δεν έχω την κιθάρα μου

αλλά θα παίξω για σένα

μόλις μπορέσω

για να ζήσεις και πάλι μέσα μου

όπως παλιά.

Δίχως θλίψη, δίχως λύπη

απλά σαν άνθρωπος.

Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες

και συγγνώμη που δεν έκανα περισσότερα για σένα.