Μετά από εννιά μέρες όλοι οι φίλοι του Πέτρου είναι και πάλι μαζί σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο… Fullshot.

Ειρήνη
Κρυφά στον Άρη. Ρώτα διακριτικά που είναι ο Φώτης.

Άρης
Για ποιο λόγο; Για να τον κατηγορήσετε και πάλι;

Μαρίνα
Αν μιλάτε για το Φώτη…

Ειρήνη
Όχι προς Θεού… Κοιτάζει τον Άρη θυμωμένη.

Μαρίνα
Δε θα ’ρθει σήμερα.

Αθανασία
Μα γιατί; Τι έγινε πάλι;

Γιάννης
Αυτή τη μέρα πάντα χανόταν ο Πέτρος… Στη Μαρίνα… Θυμάσαι;

Μαρίνα
Χαμογελώντας. Ναι, την πρώτη φορά με ξάφνιασε κι εμένα… Κοιτάζει την Ειρήνη. Ύστερα όμως κατάλαβα…

Αθανασία
Τι κατάλαβες;

Μαρίνα
Σήμερα είναι μέρα συμβολική για το λαό μας…

Ειρήνη
Κι αυτό εξηγεί την απουσία του Φώτη;

Γιάννης
Αυτό τα εξηγεί όλα! Σιωπή.

Άρης
Ο Φώτης είναι στην Πινακοθήκη…

Ειρήνη
Μα πώς το ξέρεις εσύ;

Άρης
Δεν το ήξερα… Χρόνος. Μα εκεί πήγαινε κι ο Πέτρος…

Γιάννης
Με τα φαντάσματά του…

Αθανασία
Τα φαντάσματα; Χρόνος. Μα εκεί…

Γιάννης
Δεν έχει μόνο πίνακες!

Μαρίνα
Εκεί οι αναμνήσεις είναι πιο ισχυρές κι από το παρόν…

Ειρήνη
Μα τι ‘ναι αυτά που λέει; Χρόνος. Εμείς ήρθαμε για τον Πέτρο…

Γιάννης
Κι ο Φώτης έφυγε για τον Πέτρο…

Αθανασία
Ταραγμένη. Γιάννη, τι μας κρύβεις;

Γιάννης
Δε σας κρύβω τίποτα… Χρόνος. Αν δε βλέπεις κάτι δε θέλει να πει αναγκαστικά ότι δεν υπάρχει… Στην Πινακοθήκη… Flashback.

Ένας υπάλληλος εξηγεί στο Φώτη ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος στο κοινό… όμως ο προϊστάμενός του τού κάνει νόημα να περάσει… Ο Φώτης δεν κοιτάζει τις αίθουσες του ισογείου κι ανεβαίνει την κεντρική σκάλα… Κάθε σκαλί είναι κι ένα βήμα προς το παρελθόν… Νιώθει ότι εδώ τον περιμένει ένας άλλος κόσμος… Ένας κόσμος που γνώρισε παλιά όχι μόνο με τα ημερολόγια του Μάγερ και του Πέτρου… Στη κεντρική αίθουσα, στρίβει δεξιά και καρφώνεται μπροστά στον πίνακα ενός Γάλλου… Παραμένει ακίνητος για μερικά λεπτά δίχως να πει λέξη… Κάνει ένα βήμα προς το παιδί… Θέλει να του κλείσει τα βουρκωμένα του μάτια… Μα την ίδια στιγμή ακούει μια φωνή…

Άγγελος
Σε περίμενα αδερφέ… Ο Φώτης γυρίζει και μ’ αυτόν και ο χρόνος… Βρίσκεται τώρα σ’ ένα φτωχό σπίτι μαζί με τον παλιό του φίλο… Ο Άγγελος τον αγκαλιάζει… Πότε ήρθες;

Φώτης
Ψες.

Άγγελος
Χαμογελώντας. Μια μέρα πριν… Χρόνος. Άργησε ο Πέτρος…

Φώτης
Δε θ’ αργήσει ποτέ πια…

Άγγελος
Τον πιάσανε;

Φώτης
Όχι, άλλαξε η αποστολή του… Έγινε ο φύλακας της Λιμνοθάλασσας…

Άγγελος
Εδώ η κατάσταση χειροτερεύει κάθε μέρα…

Φώτης
Πώς πάνε τα παιδιά;

Άγγελος
Πολλά πέθαναν… Ο Φώτης κάνει το σταυρό του… Και τ’ άλλα πεινούν…

Φώτης
Κι οι γυναίκες;

Άγγελος
Οι μανάδες έσβησαν… Με το χρόνο έγιναν πολεμιστές…

Φώτης
Η μάνα σου πού είναι;

Άγγελος
Η Ελευθερία θέλει να πεθάνει… Σε περίμενε όμως…

Φώτης
Πού είναι;

Άγγελος
Στο διπλανό δωμάτιο… Του δείχνει την πόρτα…

Φώτης
Μπορώ να τη δω;

Άγγελος
Είναι το μόνο που την κρατά εν ζωή…

Ο Φώτης ανοίγει την πόρτα όσο πιο σιγά μπορεί…
Η Ελευθερία είναι πάνω στο κρεβάτι της χλωμή…

Ελευθερία
Παιδί μου!

Φώτης
Είμαι κοντά σου μάνα μου…

Ελευθερία
Σε περίμενα…

Φώτης
Συγγνώμη…

Άγγελος
Είναι μαζί μας τώρα.