Μιλούσαμε στο κοινωνικό κενό

για ν’ αναγνωρίσουμε χωρίς φανάρι έναν άνθρωπο

που θα μπορούσε να ξέρει τις αγωνίες της ύπαρξης.

Όχι εκείνες ενός ατόμου συμβιβασμένου

και υποταγμένου σ’ όλες τις φαντασιοπληξίες του μηδενός

μα εκείνες ενός ανθρώπου επαναστάτη σαν τον Vincent.

Ορισμένοι άκουγαν με πόνο την ουσία,

άλλοι κρατούσαν σημειώσεις για να μην ξεχνούν

κι οι υπόλοιποι περίμεναν το τέλος της θυσίας.

Πράξαμε το αδύνατον για ν’ αγγίξουμε

με τα λάδια και το παστέλ

παραμένοντας συνειδητοποιημένοι για τη δυσκολία του εγχειρήματος.

Ήσουν εκεί, κι εσύ, πάνω στην αδειανή καρέκλα∙

κανένα ίχνος της ανύπαρκτης πίπας σου

μα το βιβλίο σου κραύγαζε τη σιωπή σου.