Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων θυμίζει σκακιστική κίνηση: αποτελεσματική διότι πετυχαίνει πολλαπλούς στόχους σε μια δύσκολη περίοδο για τον εισβολέα, και αιφνιδιαστική διότι προκαλεί δυσκολίες στην απάντηση του αντιπάλου του. Όπως και να έχει το πράγμα για μας, κατάφερε να πάρει την πρωτοβουλία εκεί που κανείς δεν το περίμενε.

Πρώτα από όλα, πρέπει να δούμε ότι η μη απάντηση δεν είναι απάντηση. Όπως και στο σκάκι, η εντόπιση μιας παγίδας δεν αρκεί. Πρέπει να παιχτεί η επόμενη κίνηση, αλλιώς το παιχνίδι είναι χαμένο. Και η εγκατάλειψη του παιχνιδιού δεν εξασφαλίζει τη μη ήττα. Πρέπει, λοιπόν, να αναλύσουμε όχι μόνο την κίνηση του εισβολέα, αλλά και τις επιπτώσεις της στο διεθνές επίπεδο.

Αν και πολλαπλός ο στόχος του εισβολέα είναι εσωτερικός. Με το ευρωπαϊκό κίνημα, η θέση γενικά του κατοχικού συστήματος και ειδικά του ηγέτη του είναι δύσκολη. Διότι έχουν εναντίον τους μια δυναμική που έχει ενισχύσει την αντιπολίτευση και τα πιο ανοιχτά κόμματα όσον αφορά στην επίλυση του Κυπριακού. Προσφέροντας το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, κάνοντας δηλαδή μια «θυσία» για τους οπαδούς του, εξουδετερώνει ένα μεγάλο μέρος των επιχειρημάτων των αντιπάλων του. Διότι επιτρέπει όντως μια ελεύθερη διακίνηση, αν και είναι σχετική βέβαια. Πάντως κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν έκανε ένα βήμα προς την ομαλοποίηση των σχέσεων.

Από την άλλη πλευρά, με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και για τους Ελληνοκύπριους μπορεί να χρησιμοποιήσει το φαινόμενο της μάζας για να βοηθήσει τους δικούς του μ’ έναν έμμεσο τρόπο. Κάθε φυσιολογικός Κύπριος, με την κοινωνική έννοια της λέξης, δεν θα κοιτάξει ούτε ανθρωπιστικά ούτε εθνικά δεδομένα. Θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να επιστρέψει στη γη του με την πρακτική της έννοια. Άρα, η επιστροφή του ακόμα και αν ερμηνευτεί θετικά από τους παλιούς φίλους που είναι ελάχιστοι για φυσιολογικούς λόγους, δεν είναι παρά μια επιθετική πράξη γι’ αυτούς που δεν τον γνωρίζουν. Τι θα έλεγε κάθε νοικοκύρης που θα έβλεπε έναν άγνωστο να επιθεωρεί το σπιτικό του; Η ύπαρξη και μόνο του επισκέπτη είναι ήδη μια εισβολή στον προσωπικό του κόσμο. Συνεπώς, η επόμενη κίνησή του για την ασφάλεια της οικογένειάς του θα είναι να ζητήσει από τον ηγέτη του να κλείσει τα οδοφράγματα. Και αυτός βέβαια θα το κάνει για το καλό του λαού του. Έτσι εκείνος όχι μόνο εξουδετερώνει τους αντιπάλους του, αλλά με τη διπλή μαζική αδράνεια ενισχύει έμμεσα τη θέση του.

Όσον αφορά στη διεθνή κοινότητα που είναι ο ακροατής αυτής της σκηνοθεσίας, η στάση του εισβολέα αποτελεί μια αιφνιδιαστική μα ευχάριστη έκπληξη και βρίσκεται πρακτικά σε μια θετική στάση περιμένοντας τις τοπικές εξελίξεις. Το ίδιο ισχύει και για την ελληνοκυπριακή πλευρά που είναι ηθοποιός σ’ αυτό το έργο παρά τη θέλησή της. Όμως εξαρτάται μόνο από μας το να είμαστε μια απλή φιγούρα ή να κλέψουμε την παράσταση.

Σημασία έχει να υπάρχει ένας συντονισμός όσον αφορά στις κινήσεις μας. Διότι το τείχος παραμένει και δεν είναι η πράσινη γραμμή, μα ο τουρκικός στρατός. Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, αλλά ενεργητικοί. Πρέπει, λοιπόν, να πάμε στα κατεχόμενα, όχι για προσωπικά συμφέροντα, ούτε για να δούμε τις ιδιοκτησίες μας και ούτε γιατί είμαστε πρόσφυγες. Πρέπει να πάμε ως Κύπριοι, ως Ευρωπαίοι, που ανησυχούν για τους εγκλωβισμένους, για τα παιδιά μας που είναι θαμμένοι ζωντανοί στις τουρκικές φυλακές ενός παράνομου στρατού. Πρέπει να πάμε ως άνθρωποι που απαντούν σε μια στρατηγική «θυσία» με τη «θυσία» της ιδιοκτησίας !