Κάτω από το ύψος μιας μεγαλοπρέπειας

μεταμορφωμένης από το χρόνο σε δέντρο,

οι άνθρωποι βάδιζαν πάνω στην ψιλή άμμο

λες κι ήθελαν ν’αφήσουν ένα ίχνος

του περάσματός τους απ’ αυτόν τον τόπο.

Μόνο που τα βήματά τους σβήνονταν

με τον καιρό καθώς η κοινωνία

τούς οδηγούσε στο σφαγείο της καθημερινότητας.

Ένας μόνο άνθρωπος χωρίς σκαρπίνια του χτες,

φορώντας μεταχειρισμένα χοντρά παπούτσια

σταμάτησε μέσα στο χώρο

για να σκιαγραφήσει μέσα στο χρόνο

το μύθο των περαστικών.

Έτσι, τα βήματα έγιναν μονοπάτι

στρωμένο από ανθρωπιά όπου οι άνθρωποι

μπορούσαν επιτέλους να πεθάνουν

με τη σκέψη στο μέλλον.