Μπροστά στο χοντρό τόμο

με το εξώφυλλο από χοιρόδερμα

και τη μελαγχολία των σκοτεινών σελίδων,

δεν δίστασες ούτε στιγμή

να πάρεις τα πινέλα και τα χρώματα

για να διασώσεις την εικόνα ενός θανάτου,

που είχε αναγγείλει η κοινωνία

και που είχε χαθεί μέσα στο χρόνο,

λες κι ήταν δικό σου θέμα

να ξεχάσεις τον κόσμο της αδιαφορίας

και να ζήσεις μέσα σ’ εκείνον

όπου η σκέψη ήταν ελεύθερη

να εκφράζεται και κυρίως

να δημιουργεί την ίδια της

την ανθρωπιά.