Έστω κι αν ο ουρανός ήταν μουντός,

διέχεε εκείνη τη λάμψη

ικανή να φωτίζει τις στέγες του Παρισιού.

Κι εσύ, από το παράθυρο,

προσπαθούσες να ζήσεις

σ’ αυτή την έρημο των καμπυλών

όπου όλα ήταν ίσια.

Δούλευες το χρώμα

διότι δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο,

ούτε μια στάλα ανθρωπιάς,

ο ύπνος την είχε πάρει.

Έτσι, αποφάσισες να ζωγραφίσεις

για να μην ξεχάσεις

την ανάμνηση των ανθρώπων

και την ομορφιά του κόσμου.