Αφιερωμένο στους συγκρατούμενούς μου

Θυμηθείτε, αδέλφια μου…
Ποτέ να μη γυρίσει πια ο πόνος,
όταν όμορφα εσείς κι εγώ
κοιτούσαμε μέσα από τα κάγκελα
και μάλλον σκεφτόμασταν πότε
θα κουβεντιάζαμε σε μια ήσυχη παρέα,
πότε θα βρισκόμασταν ξανά
σ’ αυτή την εξαθλιωμένη γη.
Ποτέ, αδέλφια μου, ποτέ,
στο Δνείπερο δε θα πιούμε μαζί!
Θα διασκορπιστούμε, θα σκορπίσουμε
στις στέπες, στα δάση, την ατυχία μας.
Θα πιστεύουμε λίγο ακόμα στην ελευθερία,
και θα ξεκινήσουμε τη ζωή μας
ανάμεσα στους ανθρώπους ως άνθρωποι.
Μα μέχρι να γίνει τούτο,
ν’ αγαπιέστε, αδέλφια μου,
ν’ αγαπάτε την Ουκρανία
και γι’ αυτή την άμοιρη,
προσευχή να κάνετε στο Θεό.
Και ξεχάστε τον, φίλοι,
μην καταριέστε.
Κι εμένα στη σκληρή σκλαβιά
κάποτε να με θυμηθείτε.

1817, Φρούριο του Όρσκ

В Казематі

Тарас Шевченко

Моїм союзникам посвящаю

Згадайте, братія моя…
Бодай те лихо не верталось,
Як ви гарнесенько і я
Із-за решотки визирали.
І, певне, думали, коли
На раду тиху, на розмову,
Коли ми зійдемося знову
На сій зубоженій землі?
Ніколи, братія, ніколи
З Дніпра укупі не п’ємо!
Розійдемось, рознесемо
В степи, в ліси свою недолю,
Повіруєм ще трохи в волю,
А потім жити почнемо
Меж людьми як люде.
А поки те буде,
Любітеся, брати мої,
Украйну любіте
І за неї, безталанну,
Господа моліте.
І його забудьте, други,
І не проклинайте.
І мене в неволі лютій
Інколи згадайте.

1817, Орська кріпость