Στεκόσουνα κάτω

από τις τέσσερις κολόνες της σοφίας

για να μελετήσεις τον ερχομό

ενός από τα τελευταία σου φθινόπωρα

και τότε ξαφνικά αυτή η γυναίκα,

μία γυναίκα, όπως θα έλεγε ο Evariste,

πέρασε από τον κάμπο παραπέρα

λες κι ήθελε να σου θυμίσει

το λόγο της ύπαρξής σου,

το πεπρωμένο της λήθης,

τη μιζέρια της αδιαφορίας.

Γι’ αυτό δεν δίστασες

να προσθέσεις ακόμα δυο πινελιές

στον ποτισμένο με φύλλα καμβά

για να μην ξεχάσουμε

πως ακόμα κι η μοναξιά

μπορούσε να μοιραστεί

στους κόλπους της ανθρωπότητας.